Sinds een aantal dagen in het bezit van een Micro Four Third set. De Olympus OM-D EM-1 MK II en de Panasonic Leica DG Vario-Elmar 100-400mm f/4-6.3 ASPH. Power lens.
De reden om deze set aan mijn 'arsenaal' toe te voegen is dat het hier een zeer compacte en lichte set betreft.
Er zijn omstandigheden waarin het niet altijd handig is om met mijn zware Nikon apparatuur te lopen.
Zo'n set moet natuurlijk wel aan een aantal eisen voldoen. Een professionele body en lens die weerbestendig zijn en wat kwaliteit betreft niet te veel mag onderdoen voor mijn Nikon apparatuur.
De Olympus voldoet wat dat betreft nagenoeg aan alle voorwaarden. Het grootste verschil zit hem in de grootte van de camera-sensor en het ontbreken van een spiegel. Dit laatste draagt er mede toe bij dat de behuizing veel compacter en lichter is dan bijvoorbeeld een Nikon D4. Het enige nadeel aan een kleinere sensor is dat deze veel minder licht opvangt dan een full frame sensor of een APS-C sensor. Dit vertaalt zich in het sneller ontstaan van ruis in een foto op hogere ISO's.
Panasonic/Leica en Olympus hebben speciaal voor dit type camera lenzen ontwikkeld die opvallend compact en licht zijn.
Kortom een set waarmee je uren kunt rondlopen zonder je een hernia te tillen.
De Olympus OM-D staat bekend als een camera die door middel van menu- aanpassingen en het toewijzen van functies aan de functieknoppen (en andere knoppen) enorm goed is te 'customizen'; ofwel de camera is geheel naar wens naar eigen hand te zetten.
Gisteren ben ik een aantal uren op pad geweest om te kijken hoe de camera zich houdt bij het vastleggen van (snel) bewegende onderwerpen. In mijn geval natuurlijk vogels. Ik koos er bewust voor om op pad te gaan op een bewolkte dag.
Mijn eerste indrukken zijn dat camera en lens in nagenoeg alle lichtomstandigheden enorm snel focussen en dat de camera over een voldoende grote buffer beschikt om razendsnel foto's op de SD-kaart te zetten. Dit laatste is natuurlijk mede afhankelijk van de kwaliteit en snelheid van de SD-kaart.
Daar waar ik met mijn Nikon apparatuur in de meeste gevallen werk met een Auto-Iso instelling vergt deze camera een wat andere aanpak. Ik heb gemerkt dat het handmatig instellen van de ISO in combinatie met de sluitertijd/diafragma -en belichtingscompensatie instellingen het beste lijkt te werken.
Ik hoop op korte termijn te gaan ervaren hoe goed de camera en lens presteren in omstandigheden met ruim voldoende licht. Vooralsnog ben ik tevreden over de prestaties onder minder goede omstandigheden.
Hierbij wat voorbeelden.
Reactie plaatsen
Reacties